Marloes Keeris is freelance SEO-copywriter. Onder de naam Dash of Ginger schrijft ze spicy copy, blogs, persberichten en andere teksten. Naast een scherpe pen heeft ze ook endometriose. Hoe reageerden haar collega’s daarop? Lees het in dit gastblog.
Maar mij hoor je toch ook niet klagen: menstruatieklachten op de werkvloer
‘En als je nou elke dag ibuprofen slikt? Preventief, zeg maar?’, vraagt de bedrijfsarts.
Ik zit tegenover haar, na mijn vierde ziekmelding van dat jaar. Zegt ze dit nu écht?
Ja, ze zei het echt. In dit blog neem ik je mee in mijn ervaring met menstruatieklachten op de werkvloer – en de reacties daarop.
“Ongesteld zijn is nu eenmaal niet leuk, meisje”
Dat zegt mijn huisarts als ik 14 ben. Ik ga met mijn moeder bij hem langs, want ik bloed door de Always Ultra Night én de handdoek in mijn bed heen. Hij schrijft luchtig Microgynon 30 en Naproxen voor, en dat is dat. Anticonceptie en een zware pijnstiller. 2 minuten later staan we weer buiten.
En dat scheelt
Met de pil kan ik mijn menstruaties uitstellen. Naproxen haalt de scherpe randjes eraf. Gelukkig maar, want er moet ook fulltime gewerkt worden vanaf mijn 19e. En mijn menstruatieklachten zijn niet mals:
- Buikpijn, met steken waarvan ik soms dubbel sla.
- Rugpijn, alsof ik in mijn eentje de achtertuin heb betegeld.
- PDS (prikkelbare darm syndroom), wat me regelmatig in penibele situaties brengt.
- Meerdaagse migraine, als een klopboor boven mijn oog.
‘Je bent niet de enige’, zegt de huisarts, als ik hem vraag of dat normaal is. ‘Leer er maar mee leven.’
Dus werk ik pijnstillers weg alsof het Skittles zijn tijdens mijn stopweek
Er zit standaard een strip in mijn werktas. Want ziekmelden vanwege menstruatieklachten? No way. Maar door de migraine moet ik soms wel. Ik kan dan niet naar mijn werk in het laboratorium rijden. Vanwege de pijn, maar ook omdat ik verward raak, niet tegen licht kan en soms overgeef van de misselijkheid.
Op het werk vinden ze daar wat van
‘Als ík hoofdpijn heb, werk ik gewoon door’, mompelt collega Ray.
‘Ongesteld zijn is voor mij ook geen pretje. Maar mij hoor je toch ook niet klagen?’, hoor ik Diana tegen Marieke fluisteren bij de gasflessen.
Collega Linda zucht, als ik haar attendeer op een artikel in de Linda dat migraine omschrijft als hersenziekte. ‘Je kunt ook van een mug een olifant maken, hoor.’
En de bedrijfsarts vraagt me of ik niet elke dag preventief ibuprofen kan slikken, mócht er migraine opkomen. Zo lijdt het team tenminste niet onder mijn afwezigheid.
Ik denk aan het mantra van mijn moeder
Niet klagen, maar dragen. Ik verbijt mijn klachten en verwardheid tijdens een migraineaanval zoveel mogelijk. Om mijn team niet teleur te stellen. Maar stiekem ook zodat ze zien hoe ik eraan toe ben tijdens een aanval, hopend op de erkenning dat mijn klachten serieus zijn.
En ja: overgeven op de wc in de kleedkamer wekt iets meer begrip op. Maar evengoed word ik afgerekend op de foutjes die ik door mijn brainfog maak. En op mijn meer dan 3 ziekmeldingen per jaar. Bovengemiddeld, zegt mijn leidinggevende met een opgetrokken wenkbrauw.
Ik kan het eigenlijk nooit goed doen
En dat frustreert. Want ik ben een harde werker, maar voel me regelmatig een aansteller. Uiteindelijk hang ik mijn labjas aan de wilgen, en word ik freelance copywriter. Zo kan ik mijn werk om mijn klachten heen plannen.
Blijkt het al die tijd endometriose te zijn
In 2024 word ik gediagnosticeerd met endometriose. Tijdens een spoedoperatie vanwege een vermoede liesbreuk met obstructie, blijkt de extreem pijnlijke zwelling in mijn lies die er al 2 jaar zit endometrioseweefsel te zijn. Dat verklaart die rits klachten van de afgelopen 24 jaar: ze zijn allemaal terug te leiden naar endometriose.
Endometriose, ook wel liefdkozend endo genoemd, is een ziekte die 1 op de 10 vrouwen treft. En toch is de gemiddelde tijd die het kost om de diagnose te stellen 7-10 jaar. Jaren waarin het als vrouw moeilijk is om je klachten serieus te nemen, om serieus genomen te wórden. Door je huisarts, privéomgeving en collega’s. Want ongesteld zijn is nu eenmaal niet leuk, meisje.
Dat is natuurlijk te gek voor woorden
Mijn verhaal is slechts een van de vele. Dus laten we menstruatieklachten eens serieus gaan nemen. Ervan uitgaan dat het geen smoesje is, dat degene met klachten geen watje is. Met zoveel vrouwen op de werkvloer mag er ook aandacht zijn voor wat een vrouwenlichaam nodig heeft. Of dat nou een dagje bank met een warme kruik, een Naproxen of een luisterend oor is
